Με την ευκαιρία της ονοματοδοσίας του 8ου Δημοτικού Σχολείου Γιαννιτσών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ τέλεσε τον Αγιασμό για την έναρξη του νέου σχολικού έτους με την συμμετοχή των εφημερίων της ενορίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μητροπόλεως) Γιαννιτσών και του Αρχιδιάκονου της Ι. Μητροπόλεως.
Στην τελετή μετείχαν επίσης οι μαθητές και οι διδάσκοντες του 19ου Νηπιαγωγείου και του 4ου Γυμνασίου Γιαννιτσών καθώς και μεγάλος αριθμός γονέων και κηδεμόνων.
Στο τέλος του Αγιασμού ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε πρόοδο στους μαθητές και συνεχάρη όλους τους συντελεστές της ονοματοδοσίας του σχολείου, επειδή με τον τρόπο αυτό έδειξαν ότι τιμούν όσους προσέφεραν πραγματικά στην ιστορία αυτού του τόπου. Ακολούθως ο Διευθυντής του σχολείου, κ. Κυριάκος Χατζηγεωργίου, αναφέρθηκε με συντομία στο πρόσωπο του Αρχιμανδρίτου Ιγνατίου και ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο και όλους για την συμβολή στην ευόδωση αυτής της προσπάθειας όπως και για την τιμητική παρουσία τους στην τελετή. Σύντομες προσφωνήσεις έκαναν επίσης οι βουλευτές Πέλλας κ.κ. Γ. Καρασμάνης και Δ. Σταμενίτης, ο Αντιδήμαρχος Πέλλας κ. Αθανάσιος Αδαμάκης και η Διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Γιαννιτσών κ. Δέσποινα Αναργυρίδου.
Ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Ηλιόπουλος, κατά κόσμον Χαράλαμπος, γεννήθηκε το 1891 από τους ευσεβείς γονείς Γεώργιο και Ελένη στο χωριό Φαντάκ της επαρχίας Τραπεζούντος. Δώδεκα ετών πήγε στην Ιερά Πατριαρχική Μονή Αγίου Γεωργίου του Περιστερεώτα, με σκοπό να μονάσει. Όντας νέος μοναχός σπούδασε στο περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας και στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας, ενώ διακονούσε και ως δάσκαλος στο χωριά γύρω από την Μονή. Από το 1916 μέχρι το 1922 διακόνησε ως εφημέριος στο χωριό Αικατερίνη της Ρωσίας, όπου παρέμενε λόγω των περιστάσεων. Το 1922 με την ανταλλαγή των πληθυσμών ήρθε αρχικά στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτου και διορίσθηκε Αρχιερατικός Επίτροπος Γιαννιτσών και εφημέριος στον ιστορικό ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Μητρόπολη) Γιαννιτσών. Η πολιτεία τον τοποθέτησε ως δημοδιδάσκαλο στην εκπαιδευτική περιφέρεια Γιαννιτσών. Πολλοί πρόσφυγες συγγενείς και συμπατριώτες του αποφάσισαν να τον ακολουθήσουν στα Γιαννιτσά. Σε αυτόν οφείλεται η εγκατάσταση στα βόρεια της πόλης πολλών προσφύγων του Πόντου και η ίδρυση της συνοικίας Νέας Τραπεζούντος, γνωστής και ως Τσαλί, αφού μέχρι τότε ήταν περιοχή ακατοίκητη. Ο ίδιος έμενε στο Μητροπολιτικό οίκημα, δίπλα στον ιερό ναό, όπου φιλοξενήθηκαν οι επίσης πρόσφυγες επίσκοποι Σμάραγδος και Βασίλειος ως Μητροπολίτες Γενιτσών και Γουμενίτσης. Στον νέο τόπο της διακονίας του τελούσε ανελλιπώς τα εφημεριακά του καθήκοντα, κήρυττε με θάρρος και παρρησία, ενώ προς το τέλος της ζωής του αντιμετώπισε εκβιασμούς των ανταρτών κατά την περίοδο του Εμφυλίου, οι οποίοι του ζητούσαν χρήματα και τον απειλούσαν, προκειμένου να σιωπήσει. Μάλιστα και μετά θάνατον βεβήλωσαν τον τάφο του και κατέστρεψαν την μαρμάρινη επιγραφή στην οποία αναγραφόταν ο βίος του. Αρρώστησε βαριά και εκοιμήθη το έτος 1943 σε ηλικία 52 ετών. Αργότερα έγινε η ανακομιδή των οστών του και τοποθέτησή τους στο οστεοφυλάκιο της νέας μονής του Αγ. Γεωργίου Περιστερεώτα, στο Ροδοχώρι Ναούσης, μαζί με λείψανα των τελευταίων κεκοιμημένων ιερομονάχων και συμμοναστών του της ομώνυμης ιστορικής Πατριαρχικής Μονής.
